…

Setembro. Sábado. Nove e cuarto da mañá.

Aínda faltan quince minutos para que chegue C. Prendo un cigarro e observo a un grupo de persoas que consultan os horarios no panel que hai a carón da parada do elevador. A poucos metros deles comeza a cola dos que buscan unha entrada para o teatro. Un pouco máis abaixo vexo xente entrando e saíndo da estación do Rossio. A pesar da presenza humana a cidade aínda permanece silenciosa.

Pero este silencio, é real ou é froito da miña abstracción?

A propia cidade trata de proporcionarme unha resposta. O balbordo comeza a ser evidente, como se alguén xirase a roda do volume do audio para que puidese escoitar o que antes pasaba desapercibido.

Vexo aparecer a C pola boca do metro e fágolle un aceno coa man. Hoxe achegarémonos á parte alta da cidade para dar un paseo polas rúas avellentadas polo paso do tempo. Entramos no elevador e situámonos na parte traseira para deixar sitio para os que aínda queren entrar. Vendo a pasaxe comprendo que este medio de transporte non deixa de ser un refuxio para turistas nostálxicos. A xente aproveita para facer as fotos que logo servirán para contarlles aos amigos que estiveron alí. Algúns despregan os planos sobre os xeonllos para fixar un percorrido. A día de hoxe non hai moita xente que deixe un oco para o azar e a sorpresa.

O maquinista pecha as portas, pon en marcha o elevador e iniciamos o lento ascenso. Cando nos cruzamos coa máquina que descende, saco a cámara da bolsa e aproveito para fotografala. Comprobo que leva menos pasaxeiros; dous mozos e unha señora co carro da compra.

E por algunha estraña razón dei en pensar que, desta volta, collín o tranvía equivocado…