…

O meu achegamento á pintura de Edward Hopper (1882-1967) foi froito do azar.

Naqueles tempos era doado atopar na biblioteca do meu pobo exemplares das revistas integradas na Asociación de Editores de Revistas Culturales de España (ARCE). Adoitaba coller tres ou catro revistas en préstamo para botarlles unha ollada durante a semana. Foi así como atopei un artigo dun crítico de arte no que falaba do que lle suxerían os cadros deste pintor norteamericano. Sen eu sabelo, aquel artigo xogaría un papel importante na miña formación estética, pero como daquela estaba máis preocupado por obter cada vez máis información, ao pouco tempo esquecín o nome do pintor.

Anos máis tarde, mentres paseaba pola Feira do Libro de Santiago de Compostela, fun dar a unha caseta especializada en libros de arte. Remexendo nos caixóns atopei un libro que me fixo recordar no momento aquel artigo lido tempo atrás. Busquei entre as súas páxinas ata atopar unha reprodución daquel cadro que quedara gravado na miña memoria, e cando dei con el non puiden facer outra cousa que comprar o libro para coñecer mellor a obra de Hopper.

Se hai algo que destacaría del é a capacidade que tivo para crear o desasosego no espectador. Na meirande parte dos seus cadros faltan as pezas que permitirían ter unha maior comprensión dos mesmos. Mostrounos a xente solitaria en entornos preferentemente urbanos, coa vista perdida nun punto que sempre queda fóra do noso alcance visual. Nunca saberemos cales son os motivos que provocan a tristeza dos seus personaxes. Pero ao mesmo tempo que nos coloca na posición do voyeur, a quen non lle é permitido modificar nada, deixa unha ventá aberta á imaxinación para que cada un poida completar mentalmente os cadros e sacar así as súas propias conclusións sobre o que está vendo.

Cando reviso o meu arquivo fotográfico non me resulta complicado atopar moitas imaxes que tratan de plasmar a mesma sensación de desasosego. Se cadra iso é o pouso que Hopper deixou en min…