Tarde de sábado. Sentado no sofá apuro as últimas páxinas de (Retro)visor, o último poemario de Antía Otero. Poesía en movemento para facer unha viaxe intimista na procura da identidade que ás veces queda agochada nas rutinas cotiáns.
Avanzo despacio, saboreando as palabras, deténdome nas fendas que me levan a outras lecturas, a outras imaxes. Pecho os ollos, pérdome na escuridade e inicio a miña propia viaxe interior.
E de súpeto estou no coche, devorando quilómetros mentres a choiva bate contra o parabrisas e o mundo semella diluírse. Acendo a radio e os acordes da guitarra de Ry Cooder inundan o aire cunha tristura infinita. Penso no que deixo atrás, pero busco coa mirada a liña do horizonte para tratar de atopar unha referencia que me permita non perder o norte, ese norte que ás veces é sur e outras un inmenso burato negro que ameaza con engulir o presente.
A estrada é unha sucesión de liñas que marcan o compás. Cada pouco tempo aparece un cartel que suxire novos camiños, pero eu aborrezo os desvíos porque o único que conseguen é que me disperse, e a dispersión é a miña peor inimiga. Acaba por sumirme na desesperación.
Os faros do coche que vén a toda velocidade polo outro carril son coma un recordatorio da miña propia fraxilidade. Outra vez ese arrepío subindo polas costas, unha descarga no espiñazo que me devolve á realidade.
Abro os ollos e recordo que estaba a ler o libro que agora está no chan, agardando a que o recolla. É curioso comprobar como se vai pechando o círculo, e a lectura deste libro me leva a ver de novo a película París-Texas, de Win Wenders, e logo dou un salto para instalarme nas crónicas de motel de Sam Shepard antes de recaer outra vez en Kerouac e o seu camiño.
E de novo esa sensación. Fragmentos soltos que deixan intuír unha conexión que non acerto a comprender antes de que fuxan cara a escuridade e me deixen unha vez máis no punto de partida…
Santiago R. Gavín 