As pinturas rupestres comezan alí onde deixamos de ver a man estendida diante do rostro. Onde se ve a cor negra. O eco é a guía e o referente na escuridade silenciosa onde penetran e onde buscan imaxes.
Pascal Quignard
Sobre os vínculos entre o son e a noite
Para min, entrar nunha libraría vai camiño de converterse nunha permanente aventura. Normalmente levo unha idea nidia do que quero comprar, pero por unhas cousas ou por outras, ao final xa non sei se son eu o que escollo os libros ou se son eles os que me escollen a min. E así é moi difícil…
Estaba hai uns días buscando un par de libros na sección de poesía cando de súpeto percibín de esguello que algo se movía no andel que quedaba á miña esquerda. Xirei a cabeza pero non vin nada, así que pensei que fora unha sorte de alucinación, pero tan pronto me puxen de novo a remover libros volvín notar aquel movemento. Foi entón cando reparei nunhas mans que asomaban fugazmente entre un par de libros do estante que nesa libraría utilizan coma caixón de xastre.
Non pode ser – pensei. Outra vez coa mesma leria!
Pero chegado a este punto, non me quedou outra que deixar o que tiña entre mans e ir na procura daquel pequeno libro que me chamaba coa máxima discreción que lle era posible.
Non fixo falta moito tempo para decidir que aquel libro viría comigo para a miña casa. O autor, Rafael Argullol, era un vello coñecido que xa me achegou no pasado lecturas moi interesantes, e agora estaba disposto a engancharme de novo coa última entrega do que el denomina “escritura transversal”.
Aproveitando que dende neno ten a sorte de atoparse co espectro de Gaudí e manter animadas conversas con el, o autor pasea pola cidade de Barcelona, e mentres visita as obras feitas en vida polo denominado “Arquitecto de Dios”, divaga sobre a creación artística, sobre as luces e sombras do traballo desenvolvido por Gaudí ou sobre a soidade e a loita permanente que esixe a busca da beleza.
Si, xa sei que soa un pouco raro, pero pódovos asegurar que é un libro que paga a pena!
Se queredes máis información deixádevos caer pola páxina da editorial Acantilado.
Sucede ás veces. Levamos tanto tempo camiñando que chega un momento no que descoñecemos se o movemento provén dun impulso consciente ou se simplemente é froito da inercia. Cando isto ocorre, o mellor é deterse, coller aire e reflexionar sobre o que estamos a facer, aínda que só sexa para non perder a perspectiva.
O camiño que nos vai levar á consecución dos nosos obxectivos raramente se poderá representar cunha liña recta. O que adoita acontecer é que temos que sortear numerosas dificultades se queremos chegar ao noso destino. Coido que nestes casos é importante permanecer atentos ás diferentes alternativas que probablemente xurdirán ao longo do tempo.
Por iso estou convencido de que hai que perderlle o medo aos períodos de inactividade. Que non esteamos “producindo” algo novo non significa necesariamente que esteamos abandonando os nosos proxectos. A actitude contemplativa, cando chega acompañada de lecturas e/ou reflexións, pode servir para comprender mellor en que estamos fallando, permitíndonos así facer as modificacións oportunas para retomar a senda inicial.
Neste contexto de suposta paralización chegou ás miñas mans o libro La baba del caracol, de Chantal Maillard, no que esta poeta e ensaísta reflexiona sobre o que significa crear, sobre a función social da arte ou sobre o que podemos agardar dos poemas. Mesturando poesía, filosofía e pensamento, a autora fai cinco achegamentos ao que damos en chamar “acto creativo”. Un libro moi interesante que valeu ademais para que puidese recoñecer nos seus textos a persoas amigas que transitan acotío por este tipo de experiencias.
Podedes atopar máis información na páxina de Vaso Roto Ediciones.
O animal ten segredos que, a diferenza dos segredos que gardan as covas, as montañas e os mares, están especificamente dirixidos ao home.
John Berger
Por que miramos aos animais?
Marco Polo describe unha ponte, pedra a pedra.
– Pero cal é a pedra que sostén a ponte? – pregunta Kublai Kan.
– A ponte non está sostida por esta pedra ou por aquela – responde Marco – , senón pola liña do arco que elas forman.
Kublai permanece silencioso, reflexionando. Despois engade:
– Por que me falas das pedras? O único que me importa é o arco.
Polo responde:
– Sen pedras non hai arco.
Italo Calvino
As cidades invisibles
Todo o mundo pode facer fotos. O que resulta difícil é pensalas, organizalas e intentar utilizalas propoñéndoas de certa maneira para construír a partir delas un sentido. Aí é onde verdadeiramente comeza o traballo.
Lewis Baltz
Malia debuxar continuamente, sempre teño a íntima sensación de non saber debuxar. Nos meus adentros albergo moitas dúbidas. Algún día farei un debuxo que conseguirá que por fin me sinta capaz. Pero por que creo que será precisamente ese debuxo e non outro é algo ao que non podo responder con seguridade.
Jimmy Liao
Fermosa soidade
In the still of the night – Cole Porter
Agosto de mil novecentos corenta e oito.
Unha vaga de calor abafa a cidade de Nova York.
As ondas de radio penetran na escuridade levando consigo melodías de jazz.
Así comeza a historia que nos conta o ilustrador Pascal Blanchet no cómic Nocturno, publicado por BARBARA FIORE EDITORA. Un relato de seres solitarios que loitan contra os seus temores durante ese tempo no que as tebras se apoderan de todo e o mal semella axexar en cada recuncho.
Un libro que lle rende homenaxe á arquitectura, o deseño e a música de mediados do século XX.
Para aqueles que lle teñen medo á noite…
“Gustaríame comprar unha peza desa tea vermella. Non sei que vou facer con ela. Poida que só a necesite para facer este retrato. En calquera caso, podes tocala, engurrala, alisala, poñela ao sol, colgala, dobrala, soñar co que hai ao outro lado.”
Un deses libros de difícil clasificación. Outra maneira de sentir, de viaxar, de narrar…
John Berger en estado puro. Imprescindible.
“Ás veces non hai nada que dicir. Ou haino, pero o momento non é o oportuno. As pausas e os tempos mortos son tan importantes coma os períodos de produción. A expectación contemplativa e o silencio axúdanche a manter abertos os ollos e os oídos, para que se vaia filtrando por eles o material. A escritura é unha forma de mirar e unha forma de escoitar. A escritura é unha forma de estar no mundo. É dicir: unha forma de vivir, de respirar. E de agardar.”
Roger Wolfe
Tiempos muertos / Editorial Huacanamo
Probade a cambiar a palabra escritura por fotografía. Toda unha declaración de principios…
Se queredes ler o texto completo premede neste enlace.
Santiago R. Gavín 