…

Decides dar un paseo coa cámara e déixaste levar. Camiñas, observas o entorno, paras. Retomas o camiño, volves parar e recúas uns metros. Moves a cabeza porque non acabas de velo claro e segues camiñando. A frustración comeza a apoderarse dos teus pensamentos. “Se cadra esto non é o meu” é a frase que machaca o teu cerebro. E entón deixas de observar o que tes diante dos ollos e redúcelo todo a un simple xogo de liñas, cores ou volumes. Só así consigo ás veces ter o punto de lucidez necesario para non caer no desánimo e seguir axexando a realidade na procura desa imaxe que se agocha no lugar máis inesperado.

Ninguén dixo que ser fotógrafo fose doado…